Zij kozen voor Texel en willen niet meer weg - deel 1 Reinier Nauta

Je hebt verstokte Texelaars, hier geboren en getogen, die je met geen tien paarden van het eiland krijgt. Maar ook mensen van buitenaf. Die hier zijn komen wonen en werken, verknocht raakten aan het eiland en nooit meer weg willen. In deze serie bestaand uit vijf delen vertellen ze over hun passie voor het eiland. Vandaag deel 1: Zeewier-onderzoeker Reinier Nauta. "Texel is een warm bad, ook in de winter."

Als vijfjarige al vertelde Reinier Nauta aan iedereen die het wilde horen dat hij later bij zee wilde wonen. Na zijn eerste cursus als student op het NIOZ stond het voor hem vast: "Ik was verliefd geworden op het eiland en op het werk. Ik wist: ik wil terug naar Texel."

Dat het hem ernst was, bewees de in Friesland geboren en getogen Reinier een paar jaar later. Als afgestudeerd mariene bioloog solliciteerde hij bij Marc van Rijsselberghe (de vader van Olympisch surfkampioen Dorian), die een project voorbereidde om binnendijks zeewier en kokkels te telen. Zonder subsidie zou het project niet doorgaan, toch besloot Reinier alvast naar Texel te verhuizen. "Ik heb drie maanden bij de Jumbo gewerkt. Toen kwam het geld alsnog en kreeg ik mijn baan."

Waddenwier

Sinds 2015 woont ook zijn vriendin op ons eiland en wil hij nooit meer weg. Reinier werkt inmiddels bij Waddenwier, dat in samenwerking met het NIOZ en het Zilt Proefbedrijf onderzoekt hoe het kweken van zeewier – op land en onder biologische omstandigheden – ook commercieel aantrekkelijk kan worden. "Prachtig werk met veel mogelijkheden en potentie. We werken er met z'n vijven aan, maar op termijn kunnen dat wel vijftien mensen worden."

Duiken op wrakken

Ook buiten zijn werk vermaakt hij zich prima. "Mijn vriendin is actief in de paardensportwereld, ik duik op wrakken. Toen ik bestuurslid van Duikclub Texel werd, was de beroemde jurk uit het zeventiende-eeuwse wrak net opgedoken. Maar bij het hele proces dat daarna op gang kwam – met onderzoek, een tentoonstelling en veel publiciteit – was ik nauw betrokken. Daarbij kwamen mijn wetenschappelijke kennis en netwerk  goed van pas."

Warm bad

Texelaar durft hij zich nog niet te noemen. "Daarvoor ben ik hier nog te kort, maar ik voel me wel een echte eilander. Ik heb Texel vanaf het begin als een warm bad ervaren, ook in de winter. Mensen helpen elkaar spontaan als dat nodig is. Dat is het dorpse karakter. Tegelijkertijd is Texel voor mij, als mariene bioloog en met mijn bevoegdheid als docent, een hotspot. Met het NIOZ, Ecomare en de scholengemeenschap en alles wat die instituten met zich meebrengen. Niet voor niets zeggen we hier altijd dat Texel Nederland in het klein is."