Een sprong in het diepe bij Paracentrum Texel

Eilandjournalist Job Schepers steeg voor Texel0222.nl naar grote en maakte zijn eerste parachutesprong. En deed verslag van zijn sprong in het diepe.

"Ik laat mij voorover vallen en alle spanning is weg. Met een noodgang storten we diepte in, de adrenaline giert door mijn lijf. Met rassenschrede komt het eiland dichterbij. Dan klapt de parachute uit en hangen we plots rustig bungelend boven Texel. Een beeld waar geen foto tegenop kan en dat je met je eigen ogen gezien moet hebben om te weten hoe mooi het is."

Een tandemsprong, wellicht niet het eerste uitje waar je aan denkt wanneer je hoogtevrees hebt. De spanning is dan ook groot als ik mij mag melden bij het Paracentrum Texel in Eierland. Ook voor mijn vriendin Josefien is het de eerste keer en de zenuwen zijn ook op haar gezicht af te lezen. Eigenaar Jan Boyen Rienks staat ons op te wachten en stelt ons al snel gerust. "In de lucht heb je geen last van hoogtevrees." Hij kan het weten. Jan Boyen maakte op zijn negende zijn eerste tandemsprong en nu, ruim dertig jaar later, springt hij nog steeds.

Ondanks de geruststellende woorden neemt de spanning met het wachten toe. Tijdens een uitgebreide briefing legt de instructeur uit hoe het in zijn werk gaat, hoe je je handen moet houden en hoe de parachutist te werk gaat. Als alle plichtplegingen er op zitten, is het wachten tot de tocht naar het vliegtuig. Als de tandeminstructeur zich voorstelt, val het laatste beetje spanning weg en ik stap achter Gerben het toestel in. Terwijl het vliegtuig aan hoogte wint, kijken Josefien en ik naar het steeds kleiner wordende Texel. Als we een hoogte van 1.500 voet (ruim 450 meter) hebben bereikt, gaat een schuifdeur in de zijkant van het vliegtuig open. Een solospringer gaat alvast. Ik zie hem als een speer verdwijnen en mijn hart begint toch weer in mijn keel te kloppen.   

 "Laat het los, je kunt er toch niets meer aan doen"

Ondertussen stijgen we naar een hoogte van 3.000 voet (ruim 900 meter) en is het de beurt aan ons. Ik gooi mijn trillende benen buiten boord en kijk omhoog (de tip om niet naar beneden te kijken, grijp ik met beide handen aan). Dan schuiven we naar voren en is er geen weg terug…. De wind ramt in mijn gezicht, maar de spanning is weg. Dit had ik jaren eerder moeten doen. Alles valt van mij af en een gevoel van vrijheid maakt zich van mij meester. "Laat het los, je kunt er toch niets meer aan doen", hoor ik een stem in mijn hoofd en dertig seconden lang razen we naar beneden.

Als de parachute is opengeklapt, kan de bril af en wat rest is een adembenemend uitzicht. Terwijl ik naarstig op zoek ga naar mijn huis bij De Koog, vraagt Gerben of ik wil sturen. "Als je dit touw hard naar beneden trekt ga je naar links." Als ik voorzichtig stuur, moedigt hij mij aan om de lijnen iets harder aan te trekken. Al snel bevinden we ons in een achtbaan die ik links en rechts stuur. De autocrossbaan, de schoonheid van de Slufter, De Wagemaker die aanmeert in 't Horntje. De mensen en auto's bewegen zich als mieren op deze luchtpanorama. Het is onbeschrijfelijk mooi.

Als we veilig geland zijn, blijkt Josefien al even enthousiast. Een tandemsprong is een onvergetelijke ervaring, die nog mooier wordt als je hem met iemand kunt delen. Ik heb altijd gezegd dat ik mij nooit vrijwillig uit een vliegtuig zou laten vallen. Ik ben blij dat ik het toch gedaan heb.

Bekijk hieronder de sprong van Job